Świętochłowice - Polski schron bojowy nr 39

Ciężki schron bojowy nr 39, wybudowany w 1937 roku, wykonany został w nietypowej klasie wytrzymałości, którą można nazwać „D/E”, ponieważ grubość ścian częściowo odpowiada klasie „D”, a częściowo klasie „E” (część frontowa budynku). Schron był częścią tzw. Drugiej Linii obrony Obszaru Warownego „Śląsk”. Celem schronu było wsparcie ogniem głównego odcinka broniącego polskiej granicy, wcinającego się w terytorium Niemiec, a także obiektów narażonych na pierwszą falę agresji niemieckiej, tj. strefy przemysłowej na Górnym Śląsku (przede wszystkim huty stali). Uzbrojenie obiektu tworzyły 3 ciężkie karabiny maszynowe wz. 30, ręczny karabiny maszynowy wz. 28 i broń osobista załogi w postaci karabinów powtarzalnych i pistoletów. Karabiny maszynowe były chłodzone wodą przez system zbiorników i rur. Komory bojowe wyposażone były również w urządzenia do odsysania gazów prochowych i wyrzutnie granatów. Gazoszczelność obiektów zapewniała instalacja filtrująca z wentylatorami i filtrami przeciwchemicznymi. Ciekawostką był fakt, że bunkier miał na dachu imitację kopuły pancernej, która miała zmylić wroga. Jednym z cennych i rzadkich elementów zachowanych w obiektu jest oryginalny żeliwny pisuar w toalecie. Chodzi o jedyny zachowany oryginalny egzemplarz zainstalowany w śląskich umocowaniach. Budowę schronu zakończono w roku 1937. Po wojnie obiekt przez krótki czas służył jako część obrony przeciwlotniczej, następnie został opuszczony i uległ stopniowej dewastacji. W 2007 roku Stowarzyszenie Terenowe „Świętochłowice” rozpoczęło tu przebudowę, której efektem było stworzenie ekspozycji muzealnej.